شده گودال، اگر آخر مهمانی ها
به سرِ نیزه کشد حرف پریشانی ها

سجده بر تربت تو میکنم اما باشرم!
کاشکی بشکند از داغ تو پیشانی ها

تا به ناموس خدا قصد جسارت نکنند
منت سنگ کشد شیشه ی ایرانی ها

پی ذبح تو به فتوای شریح آمده اند
آبرو می برد اینگونه مسلمانی ها

اهل افغان شدم آقا چو به میدان دیدم
رخ نهادی به رخ خونی افغانی ها

خطبه ی خواهرت امید به ما داده حسین!
میرسد خصم تو را وقت پشیمانی ها

بوریا پیر شد از تازگی زخم تنت
چشم پوشیده مگر نعل، ز عریانی ها

شاعر: احمد بابایی