برپا بشود محشر کبری شب جمعه
آید ز حرم ناله ی زهرا شب جمعه

یک هفته نگه داشته غم های دلش را
تا لحظه ی دیدارِ پسر تا شب جمعه

زیر بغل فاطمه را فضّه گرفته
با مریم و آسیه و حوّا شب جمعه

با قامت خم، چادر خاکی، رخ نیلی
تا صبح کند زمزمه برپا شب جمعه

پیراهن خونی شده بر دست بگیرد
آشفته شود عرش معلّا شب جمعه

مادر گره ی معجر خود باز نموده
در لحظه ی بوسیدن رگها شب جمعه

آن موی به هم ریخته که در پَسِ در سوخت
گردد ته گودال هویدا شب جمعه

این بوسه کجا! بوسه ی گودال کجا و
یادی کند از زینبِ تنها شب جمعه

شاعر : قاسم نعمتی