صحن خلوت نبُوَد در خور بُستان بقیع
عاقبت جان سِپُرم در غم جانان بقیع

سینه از غُربت خاکش به سُتوه آمده است
مَرهمی کو که کُنم چاره درمان بقیع

سرمه چشم کنم گر کِه نسیم از فردوس
طوطیایی به من آرَد ز گلستان بقیع

گُنبدی نیست که تا چشم ، نوازِش بِکُند
زار گریم به بَرِ مَضجَع عریان بقیع

نه حریمی بُوَدش بَهر زیارت ، نه حَرَم
تَلّ خاکیست نشان از در سلطان بقیع

پای تا سر همه شوقم که نَمی توشه کُنم
از یَم پُر گُهَر و چشمه جوشان بقیع

شوق تائِب به سر است و همه امید به دل
که شود تا به اَبَد ریزه خور خوان بقیع

حامد روحی