بر دشمنان عترت و قرآن هماره
در هر نفس نفرین و لعن بی شماره

اینان که بدتر از نصارا و یهودند
فرزند شیطان، خصم دین، آل سعودند

بر مکتب اسلام و ایمان حمله کردند
با آیه ی قرآن به قرآن حمله کردند

اینان نه یک مذهب که یک حزب پلیدند
نسل ابوسفیان و مروان و یزیدند

دل هایشان از تیره گی پر، خالی از نور
چشمانشان در این جهان و آن جهان کور

بر آل یاسین ظلم، از حد بیش کردند
تفسیر قرآن را به رأی خویش کردند

خصم خدا، خصم نبی، خصم کتابند
از کفرشان سنّی و شیعه در عذابند

گویند مشرک زائر ختم رسل را
خوانند مرده از جهالت عقل کل را

در چاه جهل و تیره گی ماندند، ماندند
گویی به عمر خویشتن قرآن نخواندند

یعقوب کز بوی پسر قلبش صفا یافت
چشم وی از پیراهن یوسف شفا یافت

آن تکه ی چوبی که موسی را عصا شد
هم بحر را بشکافت و هم اژدها شد

روزی که عیسی مرده گان را زنده می کرد
بر جهل این اشتر چران ها خنده می کرد

رو تیره، دیده کور، دل، آلوده و چرک
از پای تا سر کفر و از پا تا به سر شرک

بوزینه هایی بر فراز منبر وحی
یار شیاطین دشمن پیغمبر وحی

بر تربت پاک امامان حمله کردند
خواندند قرآن و به قرآن حمله کردند

در بغض اولاد علی بیداد کردند
اسلاف خود را در شقاوت یاد کردند

با دست آن پرورده های دست شیطان
شد تربت پاک حسن با خاک یکسان

کُشتند با دعویّ دین یاران دین را
کردند ویران قبر زین العابدین را

پنجم امام ما که جان ما نثارش
گردید با سطح زمین یکسان مزارش

آمد جسارت بر کتاب ناطق ما
ویرانه شد قبر امام صادق ما

دادند پاداش امیرالمؤمنین را
کردند ویران مرقد امّ البنین را

قبر شهیدان اُحد ویرانه گردید
شهر مدینه سر به سر غم خانه گردید

ویران شد از بیداد آن قوم ستم گر
قبر اُمّ و ابن و اب و عمّ پیمبر

ای کافران، اجر رسول الله این بود
یا احترام آن زیارتگاه این بود؟

لعن ابد را تا ابد بر خود خریدید
الحق که یکسر آل مروان و یزیدید

صد شکر کان جا قبر زهرا بی نشان بود
از دیده ی ناپاک ناپاکان نهان بود

ورنه از این بیدادگران حرامی
می شد به ناموس خدا بی احترامی

اسلاف این نامردها با تازیانه
کُشتند ناموس ولایت را به خانه

آتش زدند از راه کین بیت الولا را
بیت الولا نه خیمه های کربلا را

اجداد اینان در سقیفه عهد بستند
پیشانی فرزند زهرا را شکستند

اسلاف این ناپاک خنجر کشیدند
سر از تن فرزند پیغمبر بریدند

اینان همه مغضوب زهرای بتول اند
ملعون قرآن و خداوند و رسول اند

دائم به قرآن حمله ور با نام قرآن
چون غُدّه روییدند بر اندام قرآن

یارب به پیشانیّ مجروح پیمبر
یارب به قرآن و به زهرا وحیدر

یارب به خون اوّلین یار ولایت
تنهاترین قربانی دار ولایت

یارب به رازی که علی با چاه گفته
یارب به غم هایی که او در دل نهفته

یارب به باغ حیدر و یاس کبودش
یارب به آن بیتی که بالا رفت دودش

تا آتش قلب محبّان را نشاید
تا انتقام آل عصمت را ستاند

رخت فرج بر قامت مهدی بپوشان
بر تشنه گان، جام وصالش را بنوشان

شاعر : استاد حاج غلامرضا سازگار