شُغلم این است ، گدایی ز دیار حسنم
بعد ، با حفظ سِمَت نوکر یک بی کفنم

خانه ی مادری ام خاک بقیع است فقط
مدتی هست که تبعید شدم از وطنم

همه جا و همه دَم تکیه کلامم "حسن" است
ذکر تو مثل ستون است ، به قصر سخنم

شهر را مست کنم با نفسِ "حای" حسن
بوی گُل پر شده در صحن و سرای دهنم

ذاتا از ریشه کریم اند ، گدایان کریم
بین آنان به خدا هیچ تر از هیچ ، منم

مطمئنم که کسی بود ، سوا کرد مرا
نظر مادرتان است ، اگر سینه زنم

هر زمان سینه زن بزم عزای تو شدم ...
گریه کرده ست به روی تن من پیرهنم

به روی لوحِ دلم حک شده با خط درشت
"من حسینی شده ی دست امامم حسنم"

غصه ی بی حرمیّ تو مرا کشت ، حسن
زیر خورشیدی و این شد سبب سوختنم

کاش می شد که پس از مرگ ، شوم خرج شما
سایبانی بشود روی مزارت ... بدنم

شاعر : رضا قاسمی