هیاهویی به پا گشت و  ، میان شهر طوفان شد
مناجاتت به هم خورد و ،  بساط غم فراوان شد 

شده تکرار تاریخ و ، نصیب کعبه آتش شد
امان از این مدینه ، باز هم همدست شیطان شد

تو را ترساند از آتش ، فراموشش شده انگار
به عشق خادم ِ درگاه تو آتش گلستان شد**
 
ندارد شهر زهرایی ، که یار رهبرش باشد 
دوباره دست بستن شیوه ی دنیا پرستان شد

پیاده ، پا برهنه ، پیر مردی در پی مرکب
تمام عالم بالا ، ازین غصه پریشان شد

نوایت گاه وا اماه بود و ، گاه وا جداه
بگو یاد چه افتادی چرا چشم تو گریان شد

تو را بردند از آن کوچه ای که مادرت افتاد
دلیل روشنی دارد اگر زانوت لرزان شد

چه آورده سرت این روزگار بی مروت ها
چه دردی داشتی آقا ، چرا با زهر درمان شد

میان خانه ای که سوخته تا آخر عمرت
به پا هر روز و هر شب روضه شام غریبان شد

تو گریه می کنی جور دگر این آخر عمری 
بر آن جسمی که بی سر شد ، بر آن جسمی که عریان شد

چه می شد گر نبود آن شب میان کربلا زینب
همین که سر جدا شد بی حیایی ها دو چندان شد

شاعر : محمد حسین رحیمیان