ذکر خیر تو شد و فطرست اینجا آمد
نوکری گفت حسین ، حال دلم جا آمد
باز هم بوی خوش تربت اعلی آمد
رفت در دست تو این دست که بالا آمد

باز در حق گرفتار محبت کردی
آمدم نه تو مرا سوی خودت آوردی

با وفا ، مثل تو دور و بر من نیست کسی
بین مردم به خدا یاور من نیست کسی
غیر تو دلخوشی محشر من نیست کسی
غیر تو سایه ی بالا سر من نیست کسی 

بسته ام گوشه ی از دامن لطف تو دخیل
فطرسم ، آمده ام تا بشوم جبرائیل

تا ابد دور سرت ارض و سما می گردد
هر کجا حرف تو شد کرببلا می گردد
به خدا بیمه ی از هر چه بلا می گردد
آه ، با یاد شما ذکر خدا می گردد

از جهنم بدن سینه زنت ایمن شد
رند آنست که در روضه ی تو مومن شد

به سر زلف تو خوب است گرفتار شدن
با تو دارند همه میل بدهکار شدن
من کجا و هوس نوکر دربار شدن
عشق یعنی سگ آقای وفادار شدن

من همانم که مرید قمر علقمه ام
"از همه دست کشیدم که تو باشی همه ام "

آن جماعت که درِ خانه ی تو پیر شدند
همه آن ها که به لطف تو نمک گیر شدند
مردمانی که سر سفره ی تو سیر شدند
همگی لایق خوشبختی تقدیر شدند

عاقبت با تو فقط ختم به خیر است آقا
سند مستندم راهب دیر است آقا

ای همه شورم و آرام و قرارم آقا
احتیاجی به کسی جز تو ندارم آقا
بی تو گمراه شوم ، باش کنارم آقا
محرم راز منی، با تو ندارم آقا

نشده ثانیه ای نیزه ، ز یادم ببری
از برادر به من ارباب تو نزدیک تری

انا سائل انا مدیون و غلام بن غلام
سال ها در همه جا از تو فقط بردم نام
ای درون مایه ی ضرب المثل سنگ تمام
وقت مردن تو بیا تا که نمیرم ناکام

خانه ی قبر مرا با نظری روشن کن
رحم بر بی کسی ام موقع جان کندن کن

من پریشان تو ای پادشه عطشانم
تا دم مرگ عزادار غمت می مانم
عاقبت غصه ی جانسوز تو گیرد جانم
وقت شادی و عزا روضه ی تو می خوانم

بی کس و یار ترین شاه اباعبدالله
بوریا شد کفنت ، آه ، اباعبدالله

شاعر : محمد حسین رحیمیان