افتاده است روی زمین درد میکشد 
پایش شکسته زیر فشار شکنجه ها
با تازیانه روزه ی خود باز می کند 
مردی که مانده بین حصار شکنجه ها

کنج سیاه چاله به این فکر می کند
معصومه ام میان مدینه چه می کند؟ 
دردی شدید سوی دو پهلوش می رود
وقتی که یاد فاطمه و کوچه می کند

لحظه به لحظه چهره ی او زرد میشود
جسمش به زیر بار بلا تیر می کشد
با دستهای بسته ی خود روی خاک ها
تصویر یک جراحت زنجیر می کشد

گر چه میان مَحبس تاریک مانده بود
اما چه خوب شد که کنارش کسی نبود
با یاد عمه زینب خود زار می زند
وقتی که دست بسته کنارش سکینه بود

شاعر : محمد حسن بیاتلو