راهِ دل جُز به بی کران نخورَد
جز به کویِ"حسین جان" نخورَد

سر فرازی نصیبِ سر نشود
تا که بر خاکِ آستان نخورد

رفت لیلی،به محملش ای‌کاش
گردی از شوقِ کاروان نخورد

حِسِ پرواز را نمیفهمی
بال وقتی به آسمان نخورد

هست اینجا بهشت و ما هستیم
تا به آن آفتِ خزان نخورد

دلِ تو قرص ما قسم خوردیم
در دلت آب هم تکان نخورد

ما قسم خورده ایم با زینب
یا علی گفته ایم و یا زینب

دل سرا پرده‌ی محبت اوست
دلِ عاشق تمامِ قیمتِ اوست
 
نجف از او مدینه هم حتیٰ
کربلا هست اگر ، زِ غیرتِ اوست

چادرش را بگو تکان بدهد
هست محشر اگر ، قیامتِ اوست

این حسین است یا که آینه اش
این علی هست یا که قامتِ اوست

هر که سر داد در رهش فهمید
گردنش زیرِ بارِ منت اوست

خواست تا بارِ ما سبک گردد
کارِ ما نه فقط عنایتِ اوست

همه پرورده ایم با زینب
یا علی گفته ایم و یا زینب

می نویسم بر آسمانِ حرم
خوشبحالِ مدافعانِ حرم

آه یادش بخیر می شُد کاش
بشنوم باز هم اذانِ حرم

خوشبحالِ کسی که در این راه
جا نمانَد زِ کاروان حرم

ما که باشیم؟رویِ گنبد هست
پرچمِ سرخِ پاسبانِ حرم

تو که هستی؟فقط از آنِ حسین
من که هستم؟فقط از آنِ حرم

دلِ ما تنگِ زینبیه شده
دلِ ما تنگ شد به جانِ حرم

جگر آورده ایم با زینب
یا علی گفته ایم و یا زینب

او حسن او حسین با هم شد
تا که زهرا چنین مجسم شد

از بقیع رفتنش به ما فهماند
که نگینِ امام ها هم شد

سایبانش برادرش شد تا
عصمتش پیشِ ما مُسَلَم شد

در نزولش قیامِ عباس است
در جلوسَش تمامِ مریم شد

زیرِ تابوتِ سینه چاکش باز
شانه یِ شهر های ما خَم شد

یک نفر وصل شد به اقیانوس
یک نفر از میانِ ما کم شد

رگ اگر داده ایم با زینب
یا علی گفته ایم و یا زینب

شاعر : حسن لطفی