چنان که مرغ دل من شود کبوتر دوست
تمام عمر نشیند کنار معبر دوست
بخواند از غم هجران روی انور دوست:
"صبا اگر گذری افتدت به کشور دوست
بیار نفحه‌ای از گیسوی معنبر دوست"

بدون یار، سراپا زیان و خسرانم
نشسته ام سر سجاده ندبه می خوانم
فراق، حق من بی وفاست می دانم
"به جان او که به شکرانه جان برافشانم
اگر به سوی من آری پیامی از بر دوست"

بگو برای نگار از ارادت بسیار
سلام ما برسان سوی خیمه ی دلدار
بگیر پیرهنی بهر دیده ی خون بار
"و گر چنان که در آن حضرتت نباشد بار*
برای دیده بیاور غباری از در دوست"

من و صدا زدنِ یار، بی وضو هیهات
رسیده باده بر این خشکی گلو هیهات
از اضطرار زنم بر غریبه رو هیهات
"من گدا و تمنای وصل او هیهات
مگر به خواب ببینم خیال منظر دوست"

سرای سینه ام از غصه بیت الاحزان است
همیشه دوری یوسف نصیب کنعان است
که گفته است فراق نگار آسان است؟!
"دل صنوبری ام همچو بید لرزان است
ز حسرت قد و بالای چون صنوبر دوست"

نمی دهند به مجنون وصال لیلا را
نمی دهند به او رخصت تماشا را
به سرورش نرسانند عبد رسوا را
"اگر چه دوست به چیزی نمی‌خرد ما را
به عالمی نفروشیم مویی از سر دوست"
 

*بار: اذن، اجازه، رخصت

شاعر : محمد جواد شیرازی