اگرچه زخم سرش را تمام مي ديدند
ولي ز زخم عميق دلش نپرسيدند

كسي نخواست بپرسد چرا سرش بشكافت
اگرچه مردم بي درد كوفه مي ديدند

شبي نخفت علي از غم جهالت خلق
ولي تمامي آنان ز جهل خوابيدند

بهار عمر علي شد خزان و گل نشدند
دوباره در ره او خار فتنه پاشيدند

نرفت رنگ سياهي بُرون از آن دل ها
زداغ سُرخ علي گر سياه  پوشيدند

به غير اهل ولايت، هنوز هم آنان
اسير وسوسه و اهل شك و تريدند

عليست چون شب قدر خدا كه اين مردم
ز قدر و منزلتش نكته اي نفهميدند

علي حقيقت عدل است و تا ابد زنده است
ولی تمامی آنان زجهل خوابیدند

خداگواست كه در كربلا همين مردم
گُلان باغ علي را به نيزه ها چيدند

چه روزگار غريبي بُود كه بعد از او
به اشك زينب او اهل كوفه خنديدند

دلم گرفته «وفایی» بیاکه گریه کنیم
به احترام غمی که به شیعه بخشیدند

شاعر : استاد سید هاشم وفایی