جلوه ي روي پنج تن قاسم

ابنِ اِبنِ ابوالحسن قاسم

ماهْ رخسار انجمن قاسم

سرو خوش قامت چمن قاسم

ذكر من وقت پر زدن قاسم

كيست اين نوجوان؟قرار حسن

وارث عزّت و وقار حسن

دُرّ دردانه ي تبار حسن

همه جا هست دستيار حسن

حسن خانه ي حسن قاسم

گيسوان حسن مجعّد بود

پاي تا فرق چون محمّد بود

عشق بي عشق او مردّد بود

رنگ او سبز چون زبرجد بود

پس عقيق است در يمن قاسم

گردش چرخ بي دَمَش، مـُختَل

همه بي قاسمند، ول مَعطل

نكته اي گويمت ولي مُجمَل

خوش بحالش كه بود از اوّل

با اباالفضل همسخن قاسم

در جلالت به كبريا رفته

صولتش هم به مصطفي رفته

هيبتش هم به مرتضي رفته

در كرامت به مجتبي رفته

با حسين است هموطن قاسم

روي او قبله از ازل شده است

لب او شيشه ي عسل شده است

صاحب پرچم و كتل شده است

مشكلاتم اگر كه حل شده است

هست مشكل گشاي من قاسم

آه اگر بر بلا دچار شود

آه از آن دم كه سنگسار شود

با سرِ نيزه ها شكار شود

كفنش خاك و سنگ و خار شود

مثل اربابِ بي كفن قاسم

چشمش از تشنگي كه كم سو شد

سكّه ي جنگ آن ورش رو شد

وارث روضه هاي پهلو شد

بدنش پاره پاره از تو شد

آه از نعل و از دهن قاسم

شاعر : محمد قاسمی