مه ذیقعده بود وآخرین روز
امامی زخمی از زهری جگر سوز

غریبی دور از شهر مدینه
به او دادست همسر زهر کینه

چو بابایش رضا تنها بمیرد
به یاد مادرش زهرا بمیرد

به خود پیچد زدرد بی دوایش
بود امید او تنها خدایش

بیفتاده نفسها بر شماره
جگر همچون عمو گردیده پاره

دوباره زنده یاد مجتبا شد
گلی چیده زگلزار ولا شد

امام المتقین مولا جواد است
بمیرم در جوانی جان بدادست

جوان است وعلی اکبر نما شد
به غربت در ره دینش فدا شد

زمین وآسمان را غم گرفته
مدینه چهره ی ماتم گرفته

به جنت مجلس سوگی به پا شد
علی موسی الرضا(ع)صاحب عزا شد

تن پاکش بشد مدفون بغداد
ازاین بی آشنایی داد وبیداد

مه ذیقعده پایانش غمین است
دل هر شیعه از غم آتشبن است

دل هرشیعه مجنون حسین است
دل هر شیعه تنگ کاظمین است

خدایا حق درگاه حسینی
نما هر شیعه ای را کاظمینی

شاعر : اسماعیل تقوایی