بر شعله ی جگر، نم باران می آورند
باران نبود، دیده ی گریان می آورند

با هلهله کنار حرم دف نمی زنند
در پیش محتضر به خدا کف نمی زنند

فکری برای غربت یوسف نمی کنند
این جا به تشنه آب تعارف نمی کنند

دلواپس از پلیدی کرکس شدن بس است
مرد غریب خانه و بی کس شدن بس است

تا این که چنگ بر جگر خاک می کشی
رخت سیاه بر سر افلاک می کشی

حرف از غلاف و همسر یعسوب دین بزن
نفرین به دومی کن و مُشتی زمین بزن

خاکی شده تمام عبایت بلند شو
هر طور هست روی دو پایت بلند شو

در آسمان چشم یتیمان قمر بمان
ابن الرضا... بیا و کمی بیشتر بمان

رنگت پرید، قلب رئوفت مذاب شد
از سرفه کردنت دل عالم کباب شد

خون جگر به دامن زهرایی ات نریز
ساعات آخر است کمی صبر کن عزیز

این قدر جسم لاغر خود را زمین نکش
حالا که می پری، پر خود را زمین نکش

خنده بس است در وسط خانه بس کنید
افتاده بین حجره غریبانه بس کنید

ای حامل امام به قدش نظاره کن
پایش کشیده شد به زمین، فکر چاره کن

تا بام، قبلِ هر قدمی احتیاط کن
در بین راه پله کمی احتیاط کن

دیگر حیا کن و برو از روی پشت بام
او را رها کن و برو از روی پشت بام

این پشت بام از ته گودال بهتر است
در زیر سایه بانِ هزاران کبوتر است

از روی پشت بام کسی رد نمی شود
یا این که لااقل فرسی رد نمی شود

رأس کسی به خنجر و سم آشنا نشد
با ضربه ی دوازدهم آشنا نشد

این جا کسی برای اسیری نمی رود
جسم امام بین حصیری نمی رود

این جا کسی به خاطر غارت گذر نکرد
نیت برای بردن شال کمر نکرد

یک عمر گریه کردم و حقش ادا نشد
داغی شبیه غارت خون خدا نشد

شاعر : محمد جواد شیرازی