سلام ما بــه مــدینـــه به قبلــۀ جــانش
ســـلام مــا بــه رســول لله و گلستــانش

سلام ما به حریمی که مهبط وحی است
کـه جبـرئیل امین خـادم است و دربانش

سـلام مــا به گلستــــان سبـــز اهللبیت
سـلام مـا بـه بقیــــع و قبـــور ویــرانش

سلام ما به جگــر گوشــۀ رســــول الله
به فاطمـه به شکــوه و به قبـر پنهانش

سلام ما به علی و بــه غُـربت و قَـدرش
به جان و قلب صبور و به اشک چشمانش

سلام ما به امـامی که تیـر بــاران شد
سلام مـا به مــزار بــه خاک یکسانش

سلام ما بــه دل داغـــدیـــدۀ سجّــــاد
به سجده های طویل و به چشم گریانش

سلام ما به امــامی که بـاقرالعلم است
درود مـا بـه گهـُـرهــای نـاب و غلطـانش

سلام ما به گل صـادقی که گلشن دیـن
هماره سبز شد از چشمه های عرفانش

سلام ما به مـــــزار غــَـریب اُ مّ بنیـــن
به مادری که شرر داشت جان سوزانش

اگر ضــریح نـــــــدارد قبــور ایـــن پاکـان
قلـــوب شیعـــه بــود بقعـــۀ فـــروزانش

برای خانۀ خورشیـد شمــــع لازم نیست
که روشــن است همیشـه ز نور یزدانش

مدینـــه همره عشـاق خــــویش جا دارد
تمـــام عمــــر بگــــرینــد بر غـریبـانش

چه میـزبــانی گرمی کنـد رســــول الله
از آن کسی که شـود در مدینه مهمانش

به یاد فــاطمه و غــربت علی همه عمر
گلاب اشک «وفائی»چکـد به دامانش

شاعر : استاد سید هاشم وفایی