سال ها دوخت بہ در چشم ترے سوختہ را
دود كرده است بہ راهت جگرے سوختہ را
مادرت آمده تا شانہ كند موے تـو را
مانده بايد چہ كند موے سرے سوختہ را
اے پرستوے حرم، از تو گرفتيم بہ دوش
روز تشييعِ تنت، بـال و پرے سوختہ را
مادرت آب شد از غصہ، همان روز كہ باد
بـا خود آورد برايش خبرے سوختہ را
پیکرت را مگر این خاک در آغوش کشد
آسمان تاب ندارد قمـرے سوختہ را
فاطمیون کہ شد از لالہے پرپر لبریز
باز در یاد من آورده درے سوختہ را
واے از آن دم کہ یکے با جگرے سوختہتر
در دلِ خاک نهد همسفرے سوختہ را
الهه سلطانی
- دوشنبه
- ۶
- شهریور
- ۱۳۹۶
- ساعت
- ۱۷:۱۴
- نوشته شده توسط
- ایدافیض
ارسال دیدگاه