وقتی قلم تنهاترین هم سنگرت باشد
شاید که بغضی در میان دفترت باشد

وقتی که پای داغ سنگینی وسط آید
باید غزل مثل همیشه یاورت باشد

این بار هم جنس غزل، غمگین و افسرده ست
شاید کمی تسکین چشمان ترت باشد

مضمون بکری جز شهادت حاصل حج نیست 
باید منا هم شاهد این باورت باشد 

نبض قلم می‌ایستد، وقتی یقین دارد 
نعش عزیزی در وقوف مشعرت باشد

حتی تصوّر کردنش ای دوست آسان نیست 
وقتی که قربانی‌، پدر یا مادرت باشد

اندوه باران می‌چکد بر جان این ابیات
ای معتکف‌، شاید که بیت آخرت باشد

سعیِ صفا و مروه مقبول است آن روزی
که حضرت زهرا کنار بسترت باشد

شاعر : محمد مهدی عبدالهی