عزیز فاطمه
قرار نیست به او احترام بگذارد 

قرار نیست برایش مرام بگذارد 

بناست پشت در حجره با زبان بدش 

نمک روی دل زخم امام بگذارد 

گرفته کاسه ی آبی به دست و میخواهد 

عزیز فاطمه را تشنه کام بگذارد 

سرش نمیشکند در مسیر بام اگر 

که پله پله ی این پشت بام بگذارد 

میان روضه ی شام و مدینه اشکش را 

مردد است برای کدام بگذارد 

همیشه خواسته گریه برای زینب را 

به پای روضه ی بزم حرام بگذارد 

دوباره خوانده لبش روضه ی مصیبت آب 

دل شکسته ی او گفت آه آه رباب 

علی رضوانی