وليْ نعمتِ ما
دلمُرده ی مَحضیم به ما جان برسانید 

مـا را به حَرمـخٰانه ی جانان برسانید 

مائـیم و غم هجر و تمنّای وصـالـش 

ایـن دلهُــره را زود به پـایـان برسانید 

ما را که فقیریم و یتیمـــیم و اسیریم 

تا کویِ کَرمـخٰانه ی سُلطان برسانید 

تا اوسـت ولیْ نعمتِ ما ، تک تک ما را 

هر وعده سرِ سُفره ی احسان برسانید 

از لوح و قلم ، وحی بگیرید به نـامش 

در مِدْحـَت او ســوره به قـرآن برسانید 

تا پرده ای از معجزه ی شاه بخوانیم 

مضـمون ز سراپرده ی شیران برسانید 

بر دامنه ی پنجـــره فــولاد ببنـدید— 

یک رشته که یک شهر به درمان برسانید 

پس در خور شــأنیّــت بـالایِ ضــریحش 

صد دسته گُل از روضه ی رضوان برسانید 

ای مردم مُسـتأصَل و درمانده ی عالم 

خـود را به دلِ مـشـهدِ ایـران برسانید 

از جانـب ما هـم شبِ میلاد ، ســلامی 

بر محضــرِ آقــایِ خُراسان برسانید 

تا چشم رضـا را به تأسّـی بنشینیم 

باید که به ما دیده ی گـریان بـرسانـید 

مَرزوقِ رضـائیم و توقـّع،همه این است 

از اشـک به ما رزقِ فــراوان برســانید 

شاعر : محمد قاسمی