تشنة دریای نگاه

من که لب تشنة دریای نگاهت بودم
قسمتم بوده علمدار سپاهت باشم

تشنه لب روی گِل علقمه درخون غلطم
تا دم آخر خود ، دیده به راهت باشم

مادرم داده مرا شیر وفاداری تو
تا که هر لحظه خریدار نگاهت باشم

یادم آید پدرم دست مرا می بوسید
تا به هنگام بلا پشت و پناهت باشم

منم عبّاس ، علمدار سپاهت                 همه لحظه همه جا پشت و پناهت
تشنة جام دلآرای نگاهت                   مانده بر روی زمین دیده به راهت

آسمان دلِ من عرصة خورشید تو بود
تا نگاهم به رُخ سرخ پگاهت باشد

عاشقت بوده و هستم بخدا شمس منی
دور تو گردم و  سیارة ماهت باشم

یار دیرینة من یکه سوارت بودم
قاتل دشمن ملعون و تباهت باشم

خبر مهر و وفایم تو ببر در خیمه
چون خجل از گل بی جرم و گناهت باشم

منم عبّاس ، علمدار سپاهت                 همه لحظه همه جا پشت و پناهت
تشنة جام دلآرای نگاهت                   مانده بر روی زمین دیده به راهت

نگرانی تو را من نتوانم  بینم
به چه رو ناظر غمبارة  آهت باشم

شاهد غربت بی مثل و مثالت هستم
روز محشر به خدا  باز گواهت باشم

دستگیری بکنم خیل نواخوانانت
شافع سینه زن جامه سیاهت باشم

سروری بر من و دانم که خودت می دانی
مرغ پربستة  افتاده به چاهت باشم 
 
منم عبّاس ، علمدار سپاهت                 همه لحظه همه جا پشت و پناهت
تشنة جام دلآرای نگاهت                   مانده بر روی زمین دیده به راهت
******

شاعر : محمدرضا سروری