به فدای اسیری زینب
بوی اسپند کرده مدهوشم

دارم آقا سیاه می پوشم

اشک ریز غروب گودالم

از همین ابتدای چاووشم

آه ارباب اذن گریه بده

نکند کرده ای فراموشم؟

سینه با نیتت زدم،یک عمر

بوی گل می پرد از آغوشم

اشک هایم جوابگویت نیست

پس برایت فرات می جوشم

دارد آقا سپید می گردد

با غم کربلا بناگوشم

عهد کردم فروختم هرچه

به کسی گوشواره نفروشم

به فدای اسیری زینب  

هرچه زنجیر خورده بر دوشم

.

دل مهیای پیشواز شده

ناز ارباب را نیاز شده

آسمان ها به سینه می کوبند

باد در کوچه نوحه ساز شده

تکیه ی ما به نام ثارالله

قد علم کرده سرفراز شده

دست٬ تا رزق اشک را بدهد

سوی آقای خود دراز شده

پس برای تمام هیئت ها

نام ارباب امتیاز شده

ذاکر و چای ریز در هیئت؛

جای هر نوکری لحاظ شده

آه آقا برای قاسم تو

اشک در چشم ما جهاز شده

تا علی را به تیر بسپارد

دستهای حسین باز شده

.

گل به وقت گلاب نزدیک است

لحظه ی اضطراب نزدیک است

لحظه ای که عمو به خود می گفت

مشک بردار٬آب نزدیک است

بی گمان بین آب و شش ماهه

لحظه ی انتخاب نزدیک است

لحظه ی رو گرفتن ارباب  

از نگاه رباب نزدیک است

آی خفاش های بی مقدار

کشتن آفتاب نزدیک است

لحظه‌های ی کشیدن دست و

روسری و نقاب نزدیک است

لحظه ی رقص خیزران پلید

با شراب و کباب نزدیک است

شاعر : مهدی رحیمی