ميخرم برجان خود درد و بلای روضه را
ميكشم بر صورتم دست شفای روضه را 
 
پيش تو آخر سياهی روسپيدم میکند 
دوست دارم پرچم بزم عزای روضه را 

كربلا قسمت نشد عيبی ندارد لاأقل
ای خدا از ما نگيری كربلای روضه را

نام تو آمد ميان پس ميشود احساس كرد
بوی سيب سرخ جاری درفضای روضه را

مادرت با هر"حسين" ما به سينه میزند
می نشيند ابتدا تا انتهای روضه را

ازبلا و ازمريضی جسم وجانش بيمه ست
مطمئناً هر كسی خورده غذای روضه را

مزه اش زير زبانش هست تا پايان عمر
نوش جان كرده كسيكه قندوچای روضه را

درقيامت ميشودمحشور هرکس با كسی
باخودت محشوركن مابچه های روضه را

شاعر : محمد حسن بیاتلو