چشای من بابا  تا کی بباره 
یکی کاشکی ازت خبر بیاره 
بیا بابا که اندازه ی عالم 
رقیه حرفای نگفته داره 
منوزدن منوزدن   
 یه طوری که چادر من پاره شد 
منوزدن منوزدن 
یه طوری که گوشم بی گوشواره شد 
بابا شبیه زهرا   پهلوی من شکسته 
چند وقت بین سینم     درد بدی نشسته 

از بس که لاله رو تنم شکفته   
به گریه هر کی میبینم می افته 
با اینکه  پاره پاره معجرم شد
مراقبم که از سرم نیفته
بابا بیا بابا بیا   تا سر پیری بغلت بگیرم 
بابا بیا بابا بیا   یه بوسه از لبت کنم بمیرم 
گریه های هر شبم باعث درد سر شد 
شرمنده زینبم   خیلی برام سپر شد 

تو اومدی و من حرفام یادم رفت  
 تو اومدی لکنت از صدام رفت 
با دست دنبال صورتت می گردم 
که با سیلی زجر سوی چشام رفت 
بابا  بابا     بابا بابا هر چی سرت اومده اومد سرم
توکوچه ها سربازار شکسته پیشونیم سوخته پرم
کندی خنجر بابا  روی رگ تو پیداست  
شبیه من این رگا پریشون از ضربه هاست

شاعر : موسی علیمرادی