تَرَكِ روى لبت آيۀ قرآنِ رباب
مثلِ قرصِ قمرى زينتِ دامانِ رباب

چه كنم ؟ تا كه کمى تَر بشود لبهايت
مى چكد روى لبت اشكِ دو چشمان رباب

سينه ام شير ندارد پسرم چنگ نزن
آه ، بازى مكن اينقدر تو با جانِ رباب

بر ضريح لب خشكيدۀ تو جا انداخت
لبِ عطشانِ حسين و لبِ عطشانِ رباب

پا برهنه پسرم خيمه به خيمه گشتم
قطره اى آب نبود ، اى گل ريحان رباب

رفتي و پشت تو "يا رادَّ يوسف" خواندم 
كاش سيراب بيايى تو به كنعان رباب

پدر تو به سپاهى سَرِ تو رو زده است
تا خجالت نكشد از دل سوزان رباب

تير خوردى وسط خيمه زمين خوردم من 
بعد از اين گريه شود روزى چشمان رباب

عاقبت بر جگرم حرمله زهرش را ريخت
واى بر حالِ دلِ بى سر و سامان رباب

اين زمين خوردن من دست خودم نيست على
سَرِ تو خورده زمين زانوى لرزان رباب

سَرِ هر كوچه به لالايى من خنديدند
كودكى نيست دگر بر روى دستانِ رباب

شاعر : قاسم نعمتی