آرزو مانده به دل، طعم رضایت بِچِشَم
ساغری از می گلگون ِ ولایت بِچِشَم

کاش می‌شد که همه‌عمر شوم مَحرم راز
آخر کار که شد جام لقایت بِچِشَم

ای خوش آن‌روز که در بین تَفَقدهایت
گرمی و نرمی دستان عطایت بِچِشَم

سحری کاش که هنگام زیارت‌خواندن
با همین گوشِ ِ سرم لحن صدایت بِچِشَم

لهجه‌ی مادری‌اَت بین مناجات خوش است
مَحرمت چون بشوم سوز دعایت بِچِشَم

صوتِ ترتیل و تلاوت ز تو زیباست و من
آرزو می‌کنم آن صوت رسایت بِچِشَم

لفظ آهنگ حجازت دل ما را بِبَرَد
نَفَسی زن که ز آیات خدایت بِچِشَم

حَسَنی هستی و تحریر حسینی داری
نغمه‌ی حیدری از حال و هوایت بِچِشَم

باده‌ی معرفت از بس‌که تعارف کردی
خواستم بوسه‌ای از دست عطایت بِچِشَم

ای امامی که تو را مدح و ثنا گوست خدا
جلوه‌ای کن که مِی مدح و ثنایت بِچِشَم

"هر کجا می‌نگرم نور رُخت جلوه‌گر است"
قِسمت این است کمی هم ز رثایت بِچِشَم

چاره‌ای نیست به جز راه میان‌بُر یعنی:
لحظه‌ای روضه‌ای از کرب و بلایت بِچِشَم

قتلگاه و سُم اسب و تن چاک و بی‌سر
بوی سیب است که از آه و نوایت بِچِشَم

شاعر : محمود ژولیده