می‌شود روشنی ِ خیمه بمانی تا صبح؟
مونسم باشی و شب را برسانی تا صبح

می‌شود رَحم كنی حرفِ جدایی نزنی
تا پیِ ِ چاره مـرا سر نَـدَوانی تا صبح

منتت دارم و می‌خواهم اگر راهی هست
مَحضِ این خاطرِ آشُفته بمانی تا صبح

چه به روزِ تو می‌آرند خدا می‌داند
زنده نگذاردم این دل‌نگرانی تا صبح

روبرویِ تو اگر گریه اَمانم بدهد
بر ندارم نِگَه از رویِ تو آنی تا صبح

دهـنِ خشک و لبِ پُر تَرَكَت نگذارد
دلِ رنجورِ مرا تاب و توانی تا صبح

بُغض پا پیچِ گلویم شده و می‌ترسم
كار دستم دهد این سوز نهانی تا صبح

هول كردم به زمین خوردم و می‌خواهی
خاک از چادر زینب بتكانی تا صبح

بنشین سیر نگاهت كنم ای یوسفِ عشق
لحظه‌ها می‌رود و نیست زمانی تا صبح

می‌شود فاتحه‌ی پوشیه و روسریِ
خواهرِ خون‌جگر از پیش بخوانی تا صبح

چشمِ بارانی‌تان می‌دهد امشب خبرم
از بَلایی كه قرار است بیاید به سرم

وای بر حالِ دلِ خواهرِ تو فردا عصر
می‌خورد چنگ به بال و پرِ تو فردا عصر

آسمان را ز عطش دود فقط خواهی دید
رَمقی نیست به چشمِ ترِ تو فردا عصر

سرِ شش‌ماهه‌ی تو می‌شود آویز به پوست
ارباً ارباست علی‌اكبرِ تو فردا عصر

می‌بَرد لشكری از نیزه حوالیِ حرم
تكه‌تـكه تـنِ آب‌آورِ تـو فردا عصر

تك و تنها وسطِ دشت و بیابان چه كند؟
دامنش سوخت اگر دخترِ تو فردا عصر

چنگِ یک مُشت سنان در طمعِ گیسویت
می‌زند پَرسه به دور و بَرِ تو فردا عصر

هر قدر نیزه و شمشیر و تبر جمع كنند
بیشتر كشف شود پیكرِ تو فردا عصر

چكمه‌ای سرخ می‌افتد به رویِ سینه‌ی تو
خنجری كُنـد رویِ حنجرِ تو فردا عصر

سخت دعواست سرِ جایـزه‌ی بیشتری
بینِ گودال برایِ سرِ تو فردا عصر

آخرین‌خواهشم این است دعا كن برسم
زودتر از نفسِ آخر تو فردا عصر

شاعر : علیرضا شریف