بر لب رسیده جانم در این شب تار
بار غمه به دوشم با یک دل زار
مادر بیا نظر کن از پا فتادم                 برخیزد از غم تو آه از نهادم
هرگز نرفته داغ کوچه زیادم
گویا عدو شکسته بال و پرت را    چیدند گل مدینه برگ و برت را
بستی میان بستر مادر سرت را
آه مادر      بین کوچه شد غوغا
آه مادر     پیش چشم مرتضی
آه مادر       بودی زیر دست و پا
سجادم دائم البکا منم 3

همواره در سجودم در حال گریه
یادم نرفته روز دفن رقیه
در آن خرابه داغ من تازه تر شد         شام غم رقیه آن شب سحر شد
دیدم سکینه از این غم خونجگر شد
یادم نرفته دیدم اشک روانش                دیدم لبان زخمی برده امانش
 با دست کوچکش میزد بر دهانش
این روضه     بر لبم چهل ساله
ای وای از       حرف زن غساله
ای وای از   زخم تن سه ساله
سجادم دائم البکا منم 3

از هر چه بگذرم وای از روضه شام
بر روی ناقه بسته شد دست و پاهام
مثل غروب عاشورا که حرم سوخت  آتش ز پشت بام و موی سرم سوخت
زنجیر و غل به گردن عمامه ام سوخت
یک سر به روی نیزه، عمه مقابل                آن سو سر علمدار در چنگ قاتل
بارون دیده میشد هر لحظه نازل
واویلا    زن ها کل میکشیدند
واویلا    دور سرها رقیصند
واویلا    به اشک ما خندیدند
سجادم دائم البکا منم

شاعر : حسین نوری