من از جام ولایت مست مستم
امیدم را به این میخانه بستم
رضا جان ای فروغ آسمان ها
زمین بوس تو از روز الستم
امام رضا ...  امام رضا ... امام رضا ...
تو خورشید همه خورشید هایی
ولی من ذره ای ناچیز و پستم
این سه تا رو ادعا میکنم ،میگم،هستم
فقیرم،دردمندم،مستمندم،
چه گویم بیش از این اینم که هستم...
آقا جان ...  آقا جان ....
به جان مادر شرمنده ام من ....
چرا؟؟
نمک خوردم....نمکدان را شکستم ....
خدا رحمت کنه همه علما و گذشتگان رو ، محروم آشیخ عباس حجتی میفرمود،از علمای بزرگ مشهد بود،وقتی به اینجای شعر رسیدم،یه وقت دیدم بلند شد گفت چی خوندی؟،یه بار دیگه بگو... دیگه اینطوری شعر نخون...،بگو ما نمکدون نشکستیم،ما نمکدون های امام رضا رو ،رو چشمامون گذاشتیم.... میدونی کیا نمکدون شکستن....؟ یه وقت عمامه رو از سر برداشت ، داد زد....اونایی نمکدون شکستن که تو کوچه اومدن، جلو راه بی بی رو گرفتن ...