ذکر یا حسین
روضه کُشنده بود ، ولی روضه خوان نمُرد

حتی یکی از آن همه گریه کنان نمُرد

دیدم کتیبه سوخت ، گریبان خود درید

با ذکر یا حسین ، زبان در دهان نمُرد

چاییِ روضه ، طعمِ عطش را به خود گرفت

من در تعجبم که چرا استکان نمُرد

گفتند ، تشنه بود و گرسنه شهید شد

اما کسی گرسنه و بی آب و نان نمرُد

مداح گفت که ، سر آقا ... `مِنَ القَفا”

اینجای روضه هیچ کسی از فغان نمُرد

گفتند ، نیزه خورد و تنش تیر می کشید

یک مستمع هم از غمِ دردِ سَنان نمُرد

فریاد زد `حسین” ، وَ `یا جَدّیَ الغَریب”

اما کسی ز نوحه‌ی صاحبْ زمان نمُرد

سوزِ `غریب مادرش” آمد ولی کسی  

از ناله های مادرِ قامت کمان نمُرد

مجلس تمام شد ، همه رفتند و هیچ کس

از داغ های روز دَهُم همچنان نمُرد

`دل مرده ام” که از غم گودال ، زنده ام

من هر چه کردم این نفسِ نیمه جان نمُرد

شاعر : رضا قاسمی