کوفه چه شد که بوی غریبی به خود گرفت
پیمان شکست و رنگ فریبی به خود گرفت
ایمان خلق، حال عجیبی به خود گرفت
بال فرازشان چه نشیبی به خود گرفت

این حرف تلخ، سرخط اخبار کوفه شد
مسلم غریب ماند و گرفتار کوفه شد

هجده هزار نامه؟! کسی محضرش نماند
بعد از نماز هیچ کسی در برش نماند
نفرین به هرکه آمد و پشت سرش نماند
اصلا چه شد که هیچ کسی یاورش نماند؟!

این ها که لاف عشق علی می زدند و بس!!!
حرف از جهاد پای ولی می زدند و بس!!!

لعنت به هر کسی که به قولش وفا نکرد
از غربت حسین و سفیرش حیا نکرد
در را به روی مسلم آواره وا نکرد
اجر سفیر خون خدا را ادا نکرد

حتی کسی نخواست به او آب و نان دهد
یک پیرزن مگر که به مسلم امان دهد

فریاد یا علی زد و رو به سپاه کرد
کوفه دوباره رزم علی را نگاه کرد
هرکس رسید روبه رویش اشتباه کرد
با زور بازویش همه را زابه راه کرد

پیکار می کنند، حریفش نمی شوند
هر کار می کنند، حریفش نمی شوند

آخر به خدعه خسته و بی حال، اسیر شد
در آن همه شلوغی و جنجال اسیر شد
تشنه میان گودی گودال اسیر شد
یاد رباب و زینب و اطفال اسیر شد

این از تمام غُصه حکایت کند فقط
باید به ابن سعد وصیت کند فقط

خیره به سوی محمل ماه و ستاره بود
گریان یار بر روی دارالعماره بود
تا آخرین نفس پی یک راه چاره بود
دلواپس رباب و غم شیرخواره بود

جانم فدای آن لب و دندان خونی اش
شد یاحسین زمزمه های درونی اش

آمد تنش بدون سر از آسمان فرود
پا می کشید روی زمین با همه وجود
مثل حسین هیچ کسی محضرش نبود
تا روز حشر بر بدنش رحمت و درود

جسمش به روی خاک شکسته شکسته شد
رأسش روی بلندی دروازه بسته شد

با این همه کسی بدنش را نمی درید
دیگر کسی محاسن او را نمی کشید
بر سینه اش چه خوب که اسبی نمی دوید
اصلا چه خوب شد به خدا دخترش ندید

پای کسی به صورت او آشنا شود
جسمش به روی خاک بیابان رها شود

شاعر : محمد جواد شیرازی