نزد حق عاشقِ یکرنگ بهایی دارد
که دلش سوخته و باز دعایی دارد

سوختن دم نزدن عاقبت پروانه ست
که در این سوختن انگار شفایی دارد

مرهم خویش ز خاکستر خود می سازد
و امیدش همه این است خدایی دارد

پرِ پروانه که افتاد شنیدم میگفت
بال و پر در سفر عشق چه جایی دارد

می چکد روی پرِ سوخته اش اشکی داغ
گریه ی شمع به پروانه ، نمایی دارد

شمع می گرید و پروانه به خود می پیچد
عاشق انگار ز معشوق حیائی دارد

شمع و پروانه کشیدند دلم را جایی
که علمدار به دلدار ، وفایی دارد

گریه ی عاشق و معشوق تماشایی شد
علقمه در دل خود کرب و بلایی دارد

 شرف این بس به دو عالم که «رئوفی» قلبش‌
در غم حضرت عباس عزایی دارد