سر و سامان دل از بی سر و سامانیِ توست
خُرّم این زندگی از دیده ی بارانیِ توست

همچو یعقوبی و اشکت ز گناهان من است
وای اگر همچو منی یوسف کنعانی توست

باز هم منتظری جانب تو برگردم
نکند رحلت من روز پشیمانیِ توست

دلم آرام نگیرد که دلارامم نیست
دیده دریا شد و سرگرم دُرافشانی توست

کس ندیدم که نباشد به جهان مدیونت
میزبانی تو و عالم همه مهمانی توست

هر چه زیبائی و  زیباست به چشمان بشر
همه از سیرت و از صورت انسانیِ توست

موسم جشن و سرور است بزن لبخندی  
که پریشان دلِ عالم ز پریشانیِ توست

به جهان جانی  و با اذن خدای دو جهان
جز ربوبیت رب جملگی ارزانیِ توست

تار شد چشم و دل آهنگ تو را دارد و بس
به «رئوفی» نظر از گریه ی پنهانیِ توست