گو به فطرس دوباره پَر آمد
شب ظلمانی ات سحر آمد

بی گمان بر دعا اثر آمد
سِرِ حق سرفراز ، سَر آمد

پدرِ خاک را پسر آمد
بهر هر بنده ای پدر آمد

بر محمد رسیده جان از راه
مَن اَحبَّ الحسین اَحبَّ الله

عرش حق شورِ گل فشانی داشت
خانه ی وحی میهمانی داشت

هر ملک شوقِ مژدگانی داشت
یک بغل یاسِ آسمانی داشت

مرتضی اشکِ شادمانی داشت
مصطفی شوق نوحه خوانی
 داشت

گفت جبریل گِرد زایشگاه
مَن اَحبَّ الحسین اَحبَّ الله

شده عالم پُر از هیاهویش
شب قدر است تاری از مویش

به پیمبر برفته ابرویش
به علی رفته شکل بازویش

مثل زهراست زهره ی رویش
به حسن رفته عطر گیسویش

همگی  شادمان ولی پُر آه
مَن اَحبَّ الحسین اَحبَّ الله

تا به دستانِ مصطفی غلطید
ماه بود و به دامنِ خورشید

بر رخش اشک همچو مروارید
می چکید و به گریه خم گردید

بوسه میزد برآن گلوی سپید
گویی آنروز مصطفی میدید

تشنه لب میرود به قربانگاه
مَن اَحبَّ الحسین اَحبَّ الله

مهرِ او ذرّه پروری میکرد
سرِ سرنیزه سروری میکرد

سایه ی سر ، برادری میکرد
خواهری بود و مادری میکرد

دخترش بود و دلبری میکرد
دیده ها آب آوری میکرد

درد بسیار و زخم دل جانکاه
مَن اَحبَّ الحسین اَحبَّ الله

این حسین است و مهر تابانش
صد چو حاتم گدا به اِیوانش

بودم ای کاش از شهیدانش
میشدم کشته پیش چشمانش

این حسین است و بحر احسانش
چو «رئوفی» بگیر دامانش

تا نگردی به کوره ره گمراه
مَن اَحبَّ الحسین اَحبَّ الله