شبها نمی گردد سحر وقتی نباشی
روز است از شب تیره تر وقتی نباشی

از عالم و آدم وَ حتی از دل خود
بهتر که باشم بی خبر وقتی نباشی

من شُهره ی عشقِ توام بهتر که باشم
مجنون و مفقودالاثر وقتی نباشی

دنیا که جای خود ، کنم از سایه ام هم
هر لحظه احساس خطر وقتی نباشی

صحرانشین گشتی و من هم خانه بر دوش
باید شوم آواره تر وقتی نباشی

خون گریه کرد عباس چون گردید زینب
با قاتلانت همسفر وقتی نباشی

زینب علمداری کند تا کوفه و شام
با خون دل با زخم سر وقتی نباشی

چشم «رئوفی» میشود خشک و دعایش
گردد چه سرد و بی اثر وقتی نباشی

شاعر : حسین رئوفی