دیر راهب
بود دیری در ره کوفه به شام
عیسوی راهب در آن کرده مقام

در غروبی گوشش آمد ولوله
دید آنجا آمده یک قافله

پیش روی قافله سرها به نی
خستگانی بی رمق، ره کرده طی

رفت خورشید وچو وقت شام شد
قافله در آن مکان آرام شد

نیمه شب راهب عجایب چیز دید
از سری ساطع بود نوری شدید

گفت راهب،مردمان این سرزکیست
پاسخ آمد کز حسین بن علیست

مادر او دخت پیغمبر ز ماست
کشته ایم اورا سرش برنیزه هاست

گفت الحق که شما قومی بدید
مسلمید وسبط پیغمبر کشید

گر کسی فرزند عیسی داشتیم
او بروی چشم خود بگذاشتیم

داد درهم ها که تا امکان شود
یک شبی سر پیش او مهمان شود

با گلابش شست وپیش رو گذاشت
بذر عشقش را درون قلب کاشت

اشک ریزان کرد با او گفتگو
گفت جانا از خودت با من بگو

گفت راهب،نام من باشد حسین
بر رسول ا..بودم نور عین

بوده ام فرزند حیدر،مرتضی
نور چشم فاطمه خیرالنسا

درکنارآب کردندم شهید
تشنه لب، مظلوم، چون من کس ندید

مسلمم،مقتول دست مسلمین
مسلمین منحرف از راه دین

اهل بیتم بعد من آزرده اند
کودک وزنها اسیری برده اند

گفتگوها داشت راهب تا سحر
با سری که بود همسان قمر

تا سحر گردیدو شام اتمام شد
بهر راهب شام خوش فرجام شد

راهب ما صبح نصرانی نبود
سر،دری دیگر به روی او گشود

دین راهب بعد از آن اسلام شد
او مسلمان گشته ای خوشنام شد

راهب ما بعد از آن شام شگفت
شد مسلمانی محب اهل بیت

شاعر : اسماعیل تقوایی