ابر بهاریم و هوایِ روضه پاییزی ست
در چشم هایمان دوباره اشکِ لبریزی ست

لطفت فراوان است و این عرض ارادت ها
هر قدر هم بسیار باشد کارِ ناچیزی ست

چون رزق مان را در سحر تقسیم خواهی کرد
دل چند سالی هست مشغول سحرخیزی ست

رو به حریمت عاقبت یکروز می گوییم:
به به٬ به این ایوان! عجب صبح دل انگیزی ست

مشکل گشایی می کند دستِ ضریح تو
شش گوشه ات محض گدایان دست-آویزی ست

غیر از تو پیش ِ هیچکس سر خم نخواهم کرد
شال عزایت چون برایم گردن-آویزی ست

عمریست می گویم خدای دومم هستی
هر چند می گویند حرفِ کفر آمیزی ست

پشت درت صف بسته ایم و لطف کن آقا؛
درهم بخر ما را که جز این آبروریزی ست!

شاعر : مرضیه عاطفی