زده ذکر ِ تو بر درِ خانهٔ دل، به خدا که گِلم شده از گِلِ تو

خودِ سورهٔ کوثری و احدی؛ نشود به خدا که معادلِ تو

منم آنکه نشسته به پشت درت، برسان به من از کرَمت نظری

درِ رحمت خود بگشا بشود؛ که نگاهِ تو شامل سائل تو

به تلألوءِ دستِ تو وقت قنوت، شده مُهرِ نماز تو قبلهٔ من

به تو رو زده طالبِ سجده شده، به هوایِ تو کعبه مقابلِ تو

تو که رکن نمازِ پیمبری و، هدف اینکه تو از همه سرتری و

همه لحظه به عشق تو حور و ملَک، شده حافظ ساحتِ منزل تو

پدرت ضربانِ نبوّت حق؛ شده قلبِ ولایتِ حق علی(ع) و

شده بعدِ حسن(ع) شهِ لطف و کرم؛ پسری چو حسین(ع) حاصلِ تو

ز جماد و بشر زِ قضا و قدَر، به تو عرضه شد از پس ِ پردهٔ غیب

بشود همه عالم و عرش برین، به فداییِ مصحف ِ کامل تو

تو به فکر شفاعت امّت حق، نگرانِ قیامتِ شیعه تویی

نرسد به محبّ تو آتش غم، شده فاطمه(س) شکل و شمایلِ تو

تو رضیه و حضرت مرضیه ای، تو زکیه محدّثه انسیه ای

شبِ قدری و مریم و آسیه هم، شده اند خادم ِ محفلِ تو

شده مدح تو ذکر زمین و زمان، شده وصف مقام ِ تو ورد زبان

همه آرزویم شده اینکه شبی، برسم به لیاقتِ مقبلِ تو!