هر چند که شد سفید تارِ مویت

یک ثانیه برنگشت خُلق و خویت

دق داد حسن(ع) را غم ِ بیماری تو

هنگام نماز؛ لرزش ِ زانویت

بالای سرت حمدِ شفا خواند و گریست

دستانِ حسین(ع) بهترین دارویت

دلواپس و مهربان! کماکان دلسوز...

تغییر نکرد خصلتِ نیکویت

از صبر و سکوتِ ذوالفقارش لبریز

هر بار علی(ع) نشست رو در رویت

از درد نخوابیدی و ایکاش کمی

آرام بگیرد ورم ِ بازویت

صورت چه کبود و چشم هایِ خیست؛

تار است و چه تیر میکشد پهلویت!