وقتى كه بِينِ خانه دستى بر دعا دارى
پيداست قصدِ تركِ ما و خانه را دارى

بعد از تو رازِ سينه‌ام سر بسته مى‌ماند
رازى كه هرشب گريه‌هاىِ بى صدا دارى...

اى كاش مى‌مُردم نمى‌ديدم كه اُفتادى..
بر روى چادر گردِ خاك و ردِ پا دارى..

گفتى كه چيزى نيست دردِ سينه ات اما....
گويا كه از دردش تو هر دَم ماجرا دارى..

مادر بيا و گريه زارى را تمامش كُن
اين خانه را اصلاً چه كارى با عزادارى؟

شاعر : آرمان صائمی