نوه ی فاطمه ام
آفتاب شرفم مظهر توحیدم من

با همین‌سن کمم مرجع تقلیدم من

بخدا لحظه ای از کفر نترسیدم من

لحظه های جا نزدم هرچه بلا دیدم من

در ره عشق چه بی ترسم‌ و بی واهمه ام

آیت الله جلیله نوه ی فاطمه ام

گریه ام‌حکمت‌ محض است که گشته سپرم

خم شده قامت لشگر به مصاف جگرم

مثل عمه چه قشنگ است بلا در نظرم

نکند فکر کنی بی کسم و در به درم

من کس و کار حسینم!به لبم این سخن‌ است

سرو سامان همه از سروسامان‌ من‌ است

هرچه را غیر حسین بن علی خط زده ام

 رگ‌ هر مفسده را با رگ‌ غیرت زده ام

روی لبهای ستم چوب صلابت زده ام

به رخ زجر لعین سیلی عفت زده ام

حال که چشم تو از وصف مقامات تر است

روضه ام‌ را ز خودم بشنو که دلسوز تر است

روز ها چون شب تار است خدا رحم کند

جنگ‌ من یک‌به هزار است خدا رحم کند

قاتلم اسب سوار است خدا رحم کند

کف پایم پر خار است خدا رحم کند

تازیانه به تن من گذر انداخته است

ناقه ی لنگ مرا از کمر انداخته است

فاطمه بودم و قنفذ به سراغم آمد

آنقدر تند دویدم که نفس کم آمد

زجر کم بود که یکدفعه سنان هم آمد

به تو تا خیره شدم سیلی محکم‌ آمد

دست سنگین کسی بر رخ من رد انداخت

آنکه انداخت مرا روی شتر! بد انداخت

سپرش تا به سرم خورد سرم درد گرفت

زد به بازوی من و بال و پرم درد گرفت

به پدر حرف بدی زد جگرم درد گرفت

بشکند پاش الهی کمرم درد گرفت

یاعلی گفتم‌ و با کینه به من سنگ زدند

پیرزن ها همه بر پیرهنم چنگ زدند

سر در طشت دلم‌ را گل آتش میکرد

عمه از پشت ستون داشت نگاهش میکرد

خیزران حال مرا سخت مشوش میکرد

و رباب از غم این منظره هی غش میکرد

حق بده خواهرم اینقدر حزین و زار است

مست ها صحبتشان صحبت خدمتکار است

شاعر : سید پوریا هاشمی