بابای مهربان رقیه
بعد از درخت و تشت سری هم به ما زدی

بابای مهربان رقیه خوش آمدی

این زخم های روی لب از چیست ای پدر؟

جایی برای بوسه ی من نیست ای پدر

قاری شده سرت به سر نیزه بارها

از ناقه سمت نیزه کشاندی نگاه را

رأست ز نیزه تا که رها شد، رها شدم

رفتم بگیرمت، هدف سنگها شدم

عیبی ندارد اینکه سر من شکسته شد

وقتی به روی نی سر شش ماهه بسته شد

آن نیزه دارِ رأس تو من را عذاب داد

با کعب نی به یا ابتایم جواب داد

آن قاتلی که روی تو خنجر کشیده است

از بس مرا زده ست امانم بریده است

طوری زده به درد کمر مبتلا شدم

خیلی شبیه حضرت خیرالنسا شدم

تا عمه دید دست به پهلو و مضطرم

آهسته گفت زیر لبش “وای مادرم”

بابا سنان مست و حرامی سمتگر است

او بد دهانی اش ز لگدهاش بدتر است

آن موی نیم سوز که از خیمه داشتم

در راه دست پیرزنی جا گذاشتم

بابا بگویمت که چرا زار و مضطریم؟

با عمه هام کوچه و بازار… بگذریم

رد عقیق مانده به روی من آشناست

حالا بگو به دخترت انگشترت کجاست؟

وا کن دو دیده روی کبود مرا ببین

من را ببر به پیش عمویم، فقط همین

شاعر : مرضیه نعیم امینی