آمـدیم از تو بگـوییم و بباریم حسن

ما تعصب به تو و نام تو داریم حسن

کاش در صحن شما پا بگـُذاریم حسن

کـَرمی کن که بیاییم و بیـاریم حسن ....

سنگ و سیمان که بقیعِ غمَت آباد کنیم

صحـن خاکی تو را مثل گوهرشاد کنیم

کم ندیدی غم و غصه!!! پس ازامروز بس است

دشمنت زخم زبان می‌زند و بوالـهَوس است

در دل خانه‌ای و قلب تو در تیررَس است

لخته خون می‌چکد از کنج دهان ... یا نفس است؟

می چکد خونِ دل از گوشه یِ لبهای حسن

کـاش می سـوخت تمام بدنـم جـای حسن

تا زمین خورد حسن زود حـرم آه کشید

شاه می گفت شکسته کـمرم ... آه کشید

جعده خندید ولی صبر و کرم ... آه کشید

مـادری گـفت خـدایا پسرم .... آه کشید

لخته خونِ جگرش ریخت درون ظرفی

مانده در سینه یِ آشفته یِ آقا حـرفی ...

حرفی از کوچه نشد غصه وغمها را خورد

کـوچه ای که دل زخـمیِ حسن را آزرد

ضربه یِ سیلی کین ... سوی نگاهی را بُرد

ای هـَلائل به خـدا یوسف ما آنجا مـُرد

مادر افتاد ... پَر افتاد ... سر افتاد به زیر

زیر لب گفت حـسن زیر دو بازومْ بگیر

داغـداران حسن داغ دلم بسـیار است

شال مشکی به روی شانهٔ پرچمدار است

تیرها آمد و تابوت کـرم پُرْخـار است

آخرین روضه یِ ما هلهله در بازار است

ندبه بر روی لب فاتح جنگ جمل است

مـَرهم داغ دل شـیعه دَم العـجل است

شاعر : حسین ایمانی