قران به خاطر آورد آیاتِ رحمتت را
نادیده می گرفتند وقتی محبتت را

تا ریشه کن شود جهل؛ خوردی چه خون دل ها
اما زیاد کردند با فتنه زحمتت را

بودی امینِ حق و محضِ کتابتِ وحی
دستِ علی(ع) سپردی بارِ امانتت را

زخم زبان شنیدی گفتی: «علی(ع) معَ ٱلحق»
زخم زبان شنیدیم! دریاب امتت را

پایِ وصیت تو با جان و دل نشستیم
از هم جدا نکردیم قران و عترتت را

در اولین دقایق شورا گرفته بودند
زهرا(س) چه گریه میکرد متنِ وصیتت را

دین بی تو منحرف شد! با آن همه سفارش
منکر شدند وقتی حتی شهادتت را

روز دوشنبه بود و یک کوچه غرقِ فریاد
کردند استجابت اینگونه دعوتت را

با پشته های هیزم٬ پشتِ درِ ولایت
اهل مدینه دادند مزد رسالتت را!

شاعر : مرضیه عاطفی