وزیده بادِ فروردین مُعطّر شد چمان از گُل
ز فیضِ رحمتش آذین زمین از لاله وُ سُنبل

صدای زمزمه برخواست، هم از توصیف و تمجیدش
به هر یک شاخه جاء الحق، ترنّم می زند بلبل

رسولِ عالَمین آمد، چرا بنشسته ای خاموش
به یُمنِ حضرتش گشته، زمین مست و زمان مدهوش

نسیمِ مُشک بوی او، مُعطّر کرده عالم  را
صدای سازِ قرآنش،ِ چه شیرین می رسد بر گوش

حبیب ِ زاهدِ مطلق مُحمّد احمد و محمود
جهانِ آفرینش را ، فقط او مقصد و مقصود

بشارت  می دهد جبریل، ز او صافِ کمالِ او
سلامی را نثارش کن، شود تا قلبِ او خشنود

بزن بوسه به دامان ِ، رسولِ مهربانیها
رسولی که مشرف شد بر"قوسینِ اَو اَدنی"

شاعر : هستی محرابی