وَ من موندم و شانِ تو تا کجاس؟
که پایینِ پایِ تو عرشِ خداس

چه عشقی تو داری در اون سینه که

سرا پات همه غرقِ شور و صفاس

چیجوری مگه کشتنت که هنوز

غمِ داغِ تو، تو دلِ کربلاس

(روضهء کربلاس)

چه کردی که اینگونه در پای تو

به هفت آسمون در سلام و ثناس

گلِ باغِ لیلا چی تو جونته
زمین و زمون مات و حیرونته

تو صورت به چون ماهِ پیغمبری
تو سیرت همون هیبتِ حیدری

اذان گویِ بابا چی اومد سرت
چقد نیزه ها ریخته روی تنت

بلن شو گلم تو تنهام نزار

منو پیشِ این دشمن ناکام نزار

چرا نخلِ شادم شدی رنگِ خون

کی گفته تو رو من ببینم به چون

کدوم رنجِ خود رو شماره کنم
به زخمِ تنِ تو نظاره کنم

شاعر : هستی محرابی