مهدیا! بوی ظهورت بر دل و جان می رسد         
انتظارِ سینه سوزت کی به پایان می رسد؟

کوچه های شهر را با اشک می شویم هنوز
چشم در راهم، که آن جانانه جانان می رسد

کوچه های شهرِ ما بوی غریبی می دهد
کی گلِ زیبای نرگس از گلستان می رسد

گر چه می سوزد صدایم در شرارِ بی کسی
بر شب دلگیر ما آن نور تابان می رسد

گر چه ماییم و غبارِ سال و ماهِ انتظار
بر کویر سینه ی ما بوی باران می رسد

سینه ای داریم از سوزِ فراقش سوخته
آن چراغ آرزو ماهِ شبستان می رسد

می رسد آن کو دلش آینه ی رازِ خداست
با لبی سرشار از آواز قرآن می رسد

صبرِ ما آخر رسد یا نورِ ابنِ العَسکری
انتظارِ غم کدامین جمعه پایان می رسد؟

شاعر : هستی محرابی