آقا جون من به فدایِ دلِ با صفای تو

بس که دارم تو سرم اون عطشِ هوای تو

متحیّرم از اون ذوقِ کبوترای تو

دمادم پَر می کشن رو گنبدِ طلای تو

دونه دونه می چینن دعای زئرای تو

قصدِ حاجت می برن به ساحتِ خدای تو

اون آغوشِ قشنگِ تو

 برای زائرا بازه

هر کی به پا بوست مییاد

چه زود دلش رو میبازه

چه قصه داره غریبیِ تو

کسی ندیدیم به خوبیِ تو

ابرِ نگاهم بارون میباره

فضای صحنت چه سوزی داره

بس که رحمت میباره ز آسمونِ حرمت

گناهام رو میشوره اشاره های نم نم ات

زائرا دخیل میشن بر ضریحِ منوّرت

عطرِ حاجت میگیرن همه به لطف و کرمت

آقای مهربونیها، آقای هم زبونیها

بیا وُ دستامو بگیر، منو ز خود نکن جدا

خودت میدونی غرقِ گناهم

به جرمِ عصیان چه رو سیاهم

 تو رو خدا کن تو سر به راهم

جونِ جوادت بده پناهم!

شاعر : هستی محرابی