تا که خدا خلقتِ دنیا نمود
پیش از آن بعثتِ طاها نمود

خلقِ بنای همه ی هستی را
برکتِ روی گلِ زهرا نمود

پنجه ای از نور ز احمد دمید
کوثری از نورِ محمّد(ص) رسید

فاطمه آن زینتِ عرشِ خدا
گوهری از عالمِ حُجب و حیا

نورِ نبی از رخِ او آشکار
شاخه گلِ حضرتِ پروردگار

آیه ای از سوره ی تطهیر بود
تازه گلِ شاخه ی تکبیر بود

نسلِ نبی گوهرِ دامانِ اوست
نورِحقیقت به دو چشمانِ اوست

آسیه و آمنه در مقدمش
مریمِ پاکیزه بوَد همدمش

نورِ بهشت از رُخِ زیبای اوست
چشمِ خدا غرقِ تماشای اوست

پای زد و چشمه ی کوثر جهید
خنده زد و نورِ پیمبر(ص) دمید

از قدمش چشمه ی کوثر روان
از نفسش جلوه بر آمد جهان

بوسه زد و غنچه به لب وا شده
یازده گل در بغلش جا شده!

شاعر : هستی محرابی