شامِ غم بر پا کنید، در عزا ای مؤمنین
رفته از دارِ جهان، رَحمَتهً الِّلعالَمین

آسمان اندر عزا، در زمین ماتم سرا
آن نبیِ مرسلین، گشته مهمانِ خدا

عالمِ کون و مکان در غم و ماتم نشست
زین مصیبت زین بلا رشته ی عالم گسست

در عزا وُ ماتمِ آن شکیبای رئوف
صورت خورشید غم میرود اندرکسوف

رفته رضوانِ خدا، کاتبِ وحی و سروش
بعدِ مرگِ او چنان، نورِ عالم شد خموش

شاخه ی طوبی شده سایه سارِ روی او
جنَّتُ المأوی شده اجرِ خلق و خوی او

واسطِ فیضِ خدا، آن محمَّد مصطفی
شافیِ امت بوَد اندر آن روزِ جزا

سوی رضوان می رود هم به منهاجِ خدا
 روحِ پاکش پر کشد، تا به معراجِ خدا

شاعر : هستی محرابی