سیلِ اشکم آمد و چون گونه را دریا نکرد
کوهِ غم در سینه بود و سینه هم افشا نکرد

روزهای رنج روح و جان من را می ربود
از ملامت هاے دوران سفره ے دل وا نکرد

بارِ غم از حد فزون شد سینه ام را می فشرد
عاقبت بر رازِ خود یک محرمے پیدا نکرد

زندگیمان آشنای بی وفای لحظه هاست
بر یکے دلچسب و شیرین بر یکے معنا نکرد

هر چه با تدبیر گشتم تا به کامم خوش شود
قدرِ خردل در نگاهم جلوه ے زیبا نکرد

دائمٱ امروزِ من در وعده ی فردا گذشت
وعده ی امروز و فردا را دلم حاشا نکرد

در شبِ یلدای من آهی فسرد و غم نشست
طعمِ شیرین بهاران خوابِ من رؤیا نکرد

شاعر : هستی محرابی